Het is alweer een jaar af vijf geleden dat ik tot de conclusie kwam dat ik Mo, mijn hond, tekort deed. Ik woonde alleen en was te veel van huis vond ik. Ik had het idee dat hij te weinig aandacht en uitdaging kreeg. Ik vond hem zielig. Bovendien voelde ik me steeds schuldig als ik andere mensen moest vragen om hem uit te laten. En ook schuldig naar hem: wat een saai en leeg bestaan had hij op deze manier! Ik gunde hem, zo op de helft van zijn leven, nog iets veel beters. Lieve mensen met kinderen die veel thuis waren en met hem speelden. Ik begon mijn zoekplan met enige tegenzin aan mensen in mijn omgeving te melden. En die lieve mensen met kinderen kwamen, via via, op mijn pad. Eerst een gezin dat Mo als buitenhond wilde op hun grote erf. Dat Mo niet binnen zou mogen ging mij toch echt te ver! Wie wilde nou zo’n schatje niet in huis? Daarna kwam er een gezin met een boerderij in beeld. Ze wilden dolgraag mijn hond ongezien hebben en we hebben een kennismaking gedaan. Vanaf het eerste moment stond het mij tegen. Jazeker mocht Mo hier gewoon binnen bij de mensen zijn. Maar ik had het gevoel dat deze mensen niet lief en waarderend genoeg waren voor deze kanjer-van-een-hond. Maar aan dat gevoel besteedde ik geen aandacht. Ik wist dat ik met een moeilijke beslissing bezig was en niet objectief kon waarnemen. Het zou tenslotte voor Mo beter moeten worden en voor mij zou het zowiezo een poos verdrietig zijn. Ik heb wat afgehuild in de dagen tot aan de overdracht!...
Toen die dag eenmaal gekomen was had ik gelukkig de heldere ingeving om er eerst een logeer-weekje van te maken. Als een try-out. Voor hun en ook voor mij. Voor die ingeving ben ik nog steeds dankbaar. En ook dat ik ernaar gehandeld heb. Mo woont namelijk nog gewoon bij mij na dit avontuur. Ik ben nu veel vaker thuis, Mo slaapt veel en geeft bovendien een onvervangbaar en warm welkom aan de mensen die hier komen voor hun proceswerk. Ikzelf heb geleerd hoe goed het kan zijn als je op een beslissing kunt terugkomen. En hoe ik mag vertrouwen op mijn innerlijke kompas.
Inmiddels weet ik ook dat ik mijn beslissing zonder al die omwegen had kunnen maken. Als ik eerst maar had kunnen voelen wat mijn zielsgevoel was. Dat gevoel wijst me namelijk precies de weg naar iets wat WEL goed voor me gaat uitpakken of juist NIET. Het is ons bovenbewuste dat weet heeft van een juiste stap richting onze toekomst. Het weet dus nu al wat nu een goede keuze is. Zonder gevoel van mijn innerlijke kompas lette ik eigenlijk alleen maar op de verschillende emoties die ik voelde. Ik weet nu dat die niets met mijn zielsgevoel te maken hebben. Tja, ze zijn dúidelijk op de voorgrond en krijgen daardoor een te belangrijke rol. Meestal de beslissende rol en dat levert nou precies op wat we willen voorkomen: een weg met tegenvallers en frustraties. Hoe meer je je innerlijke kompas voelt, hoe minder strubbelingen je voor je kiezen krijgt!
Wat valt er dan te voelen?
Kennelijk is er toch een verschil tussen je gevoel en je emoties. In het vorige blog schreef ik over de cyclus van voelen, denken, doen en weer voelen. Bij die cyclus gaat het dus ook niet over het voelen van emoties maar over het gevoel van je innerlijke kompas. Wat is het verschil?
Het voelen van je innerlijke kompas
Je wetende zelf. Je zielsgevoel. Je staat hierdoor in contact met dat deel van jezelf dat je je hogere zelf kunt noemen. Dat weer in contact is met het collectieve bewustzijn. Het ‘weten’ dat we beschikbaar hebben dat groter is dan onze bewuste leerervaringen. Dat zielsgevoel is zelfs fysiek waar te nemen. Het huist in je maagstreek. Net boven je middenrif. Het is een gevoel waaruit je een ‘ja’ of een ‘nee’ gewaar kunt worden. Misschien ken je die plek al van een moment dat ineens erg onprettig is. Bij een eerste indruk die je hebt van iemand die je ontmoet. Of juist bij een ervaring van diepe rust of balans. Wanneer je een poosje met aandacht je adem volgt die op die plek je buik laat opbollen (en neerdalen) kun je een verschil in sensatie gaan merken. Met je keuzesituatie voor de geest adem je een paar minuutjes op die manier. De sensatie wordt duidelijk(er) en ook welke van de twee: een ja voelt echt anders dan een nee…..
Het gevoel is dus uitsluitend ja of nee. Geen nuances of afwegingen en dus ook geen twijfels mogelijk. De twijfel die we voelen is iets wat daarna komt. Dat is ook geen echt gevoel. Dat doet ons brein. We willen met ons bewuste brein beredeneren welke keuze we gaan maken. Of we iets toelaten of weigeren, doen of laten. Echter is er op dat moment al lang een zielsgevoel opgekomen. De vraag is of we het hebben gemerkt! En of we het serieus nemen!
Dit raadplegen van je innerlijke kompas gebeurt dus niet vanzelf. Het vraagt onze alertheid en oefening om dat kompas duidelijk te leren waarnemen. En zelfs wanneer ikzelf mijn zielsgevoel voel, kan ik toch nog tegengesteld gaan handelen. Het brein heeft niet zomaar genoeg vertrouwen in de goede afloop. Het bedient zich van allerlei overtuigingen die ik heb. Het wil zekerheid. Het krijgt de overhand. Het wil ook graag weten dat het in de toekomst ook nog goed zal uitpakken. Maar het zielsgevoel dient zich juist uitsluitend aan in het hier-en-nu. En het heeft tegelijkertijd weet van je toekomstige situaties.
Had ik mijn zielsgevoel waargenomen met mijn plannen voor Mo, dan had ik al die emoties van zielig, schuld, verdriet en afkeuring kunnen overslaan. Ik heb met het uitvoeren van mijn plan een ‘nee’gevoel genegeerd en mijn denkende-ik het stuur in handen gegeven. Er was een tegenvaller voor nodig en een creatieve ingeving die maakten dat ik ten langen leste pas een echt ‘nee’ voelde. Gelukkig maar!....
Emoties: een product van je verstand.
Emoties zijn het product van onze herinnering. In ons verleden zijn er heel veel situaties geweest waarbij we niet in staat waren om afstand te nemen. Om te beschouwen en relativeren. Het zijn de situaties waarin je lichaam een reactie op de buitenwereld geeft. En ooit is die lichaamsreactie voor het eerst gebeurd in een situatie die nieuw was. Omdat je op die situatie nog (steeds!) geen eigen evenwichtig antwoord hebt, gebeurt er in je lichaam iets om er toch maar mee om te gaan. Denk aan spierspanning, hormoonaanmaak, hartslag, veranderde ademhaling enzovoort. Die respons zit in je lijf en representeert een ervaring. Schrik, verdriet, melancholie, boosheid, somberheid enzovoort. We noemen dat een emotie. De aangelegde emotie wordt steeds weer opgeroepen als we ons in een situatie bevinden die (zelfs ergens in de verte) lijkt op die eerste. Het ligt allemaal opgeslagen zonder dat we het ons bewust zijn. In onze immense database die we ons onderbewuste noemen. Alles wat we ooit ervaren hebben ligt er opgeslagen. En het komt pas beschikbaar met een specifieke manier van benaderen. Dat kan spontaan door een z.g. triggersituatie in het nu of bijvoorbeeld ook via hypnose. Ons onderbewuste is een deel van ons brein. Vandaar dat je kunt stellen; emoties zijn een product van je verstand. Dus ook je angst is feitelijk geen gevoel maar een product van je brein.
Met emoties is helemaal niks mis! Ze brengen je in contact met je onbewuste herinnering en geven je daardoor een kans om je bewust te worden van wat je geraakt heeft. Er misschien iets van leren. Nadat het je geraakt heeft (in je lichaam de respons op de situatie heeft gevormd) is het alleen nog nodig dat die sensatie uit je lichaam gaat. Welke emotie het dan ook is: hij dient uiting te krijgen. Is het niet direct, dan maar wat later. Is het niet in een handeling, dan in woorden uitgesproken. Is het niet tegen de betreffende persoon, dan toch tegen iemand anders die even naar je luistert of gewoon hardop tegen jezelf. Hoe dan ook: emoties willen gesignaleerd en geuit. Vandaar het woord e-motie: Samenstelling van movere (latijn voor beweging) met voorop de e die in het latijn wijst op ‘uit/eruit’.
Nu je weet dat je emoties iets anders zijn dan je innerlijk kompas kun je er met het juiste respect en gewicht mee omgaan. Je hoeft ze alleen te onderkennen en te uiten. Je hoeft ze niet te veroordelen of overwaarderen. En je hoeft ze zeker niet in te zetten bij een keuzemoment! Dat kan echt het best met je innerlijk kompas. Het ja- of nee-gevoel van je eigen ziel.
Je emoties kun je wel degelijk onderzoeken en beter leren begrijpen en zelfs hun oorsprong beïnvloeden. Dat doe je door in contact te gaan met je onderbewuste brein. Dat is een andere tak van sport. En ook díe kan je veel waardevols bieden. Want je leert jezelf beter begrijpen en zelfs je eigen ongekende vermogens opnieuw beschikbaar maken. Daarbij begeef je je op het gebied van trancewerk ofwel de toepassing van hypnose. Hierover meer in een volgend blog.
Tags: zielsgevoel innerlijk kompas emoties onderbewuste brein hypnose keuzestress