Tijd van leven

Gepubliceerd door odessoe op 1 april 2017

Door het gelijkzetten laatst van alle klokjes in huis en auto struikelde ik over dit onderwerp voor mijn blog. Ik was weer zo blij om dat extra uur daglicht! Ik ben ook weer regelmatig bezig in mijn tuin en ik merk hoe fijn ik dat vind. ‘Eindelijk!’ Ik heb in de afgelopen winter lijdzaam zitten wáchten totdat de korte dagen langer zouden worden en de natuur weer tekenen van leven zou laten zien. En nu dat dan ‘eindelijk!’ zover is merk ik dat het dan toch nog niet helemaal zaligmakend is. Ik heb nog steeds dezelfde onrust en zelfs onvrede af en toe. Maar nu in het klein. Ik zie dat de Verbena’s nog ámper nieuwe stengels zijn gaan maken (ongeduld!) en ondertussen vallen de bloembladen van de Magnolia nu al weer met bosjes op de grond (verzet!). Ik doe de observatie dat ik dat heel goed ken van mezelf: ik laat het verschijnsel tijd een grote rol spelen in mijn leven. Ik ervaar dus wel tijd, maar toch geen
‘tijd van leven’. Dat zou toch iets waardevols en geluk-brengends moeten zijn. Hoe zit dat?

Tijd heelt alle wonden
Wat zou dat mooi zijn. Vanochtend nog, met een wandeling door het bos, ontmoette ik een jonge vader-met-kind-op-de-buik en hij had een bruine labrador bij zich. Natuurlijk vraag ik of ik even mag aaien en zeg iets over het missen van mijn oude Mo (dat is ook al weer een half jaar trouwens!). Ons gesprekje duurt kort en blijft bij wat feiten. En als ik verder loop hoor ik opeens nog een keer wat deze man zojuist zei: ‘Ja, afscheid nemen is altijd moeilijk’. Als een hamerslag raakte het me: dit verdriet ‘leeft’ nog steeds in mij. En ook dat van mijn verbroken partnerrelatie. Het afscheid laat zich niet door de tijd verwerken, maar uitsluitend door het gevoel toe te laten. Net zo vaak en zo lang als het nodig is. Het verdriet toelaten en het gemis nemen. Dit zijn werkwoorden. Het is niet de tijd op zichzelf maar wat we in die tijd dóen. Daar is dus een bewuste houding voor nodig om te kunnen waarnemen wat er in je leeft. Het helpt om daarbij stil te staan en er wat tijd aan te geven. Tijd van leven.

Waar is je aandacht?
De kracht van Mindfulness is het kunnen richten van je aandacht in de tijd. Niet op een punt in de toekomst en niet in het verleden, maar al je aandacht in het moment van het nu. Wanneer je aandacht in een herinnering is ben je niet bij het ‘nu’. Dan leef je in je verstand. Wanneer je aandacht (gedachten/verbeelding) in de toekomst is, ben je niet bij het ‘nu’. Je leeft in je verstand. Maar in je verstand leef je je leven niet! Het leven gebeurt niet in het verleden of in de toekomst. Het gebeurt in het toelaten en het ervaren van het moment. Om te voelen dat je leeft wil je daar dan ook graag zijn met je aandacht! Je waarneming gebeurt namelijk altijd alleen maar in het NU! Je verstand is trouwens meestal ook geen goede hulpbron of raadgever. Want het komt met illusies, aannames en oude waarheden. Op die manier leef je je leven met een filter. Het bijstellen ervan lukt je dus niet op basis van nadenken alleen. Het gebeurt door een ervaring aan te gaan. En je waarheid bij te (willen/durven) stellen. Vandaar het spreekwoord ‘je bent nooit te oud om te leren’. Gelukkig maar, zolang we nog tijd van leven hebben!  

Grenzen in tijd
In het boek van Anné Linden: ‘Grenzen’ (Boundaries) lees je wat ze zegt over het verschijnsel tijd en welke invloed het op ons kan hebben. Net zoals we onszelf kunnen begrenzen in afstand tot een ander kunnen we grenzen of muren aanbrengen in onze beleving van tijd. Een muur is een ondoorlaatbare scheiding waardoor twee gebieden absoluut gescheiden blijven. Een grens heeft als kenmerk dat je er in kunt kiezen. Hoe drastisch en wanneer stel ik de begrenzing in?  Met het verschijnsel tijd kun je dat tegenkomen doordat er drie domeinen zijn: het verleden, de toekomst en het huidige moment. Hoe zit het met je grens tussen het nu en het verleden? Leef je nog met de waarheid of de feiten van toen? Laat je ze steeds toe in het NU alsof ze nog steeds aan de orde zijn? Of kun je een grens trekken tussen wat (jou) ooit gebeurd is en wat je NU beleeft. En is er een grens tussen het verleden en wat je te wachten staat in de toekomst? Ben je ooit belazerd door een partner dan geloof je misschien dat het je ooit weer zal gebeuren. Of misschien heb je juist helemaal geen besef van een toekomstperspectief omdat er een muur tussen NU en OOIT staat. Je weet wat er was en je hanteert wat er nu op je pad komt maar je ervaart geen richting of doel om naartoe te leven. Dit laatste hangt vaak samen met depressieve gevoelens: je ziet niet waarheen en DUS zie je ook nu niet waarom! Dan is het wel de moeite waard om die muur eens te onderzoeken en om te bouwen tot een grens.
Samenvattend: hoeveel grenzen of muren je geeft aan de verschillende tijdsdomeinen bepaalt o.a.  wat de kwaliteit is van je huidige levenssituatie. Is er wel Tijd van leven??

Verzet kost tijd
Nu ik er zo over bezig ging, viel me ook op dat ik allerlei voorvallen meemaak die me op dezelfde manier in mijn ongeduld vastzetten: internet valt uit, tracktor met aanhanger voor mij op de weg en WhatsApp dat steeds vastloopt. Ik weet het dus onbewust al wel: ik heb meer respect op te brengen voor waar ik nu (pas) ben. Accepteren van wat er nu is en dus ook hoe lang iets duurt!  Last ervaren in je levenssituatie betekent dat je je verzet. Het in verzet zijn richt je aandacht op waar je wilt zijn en dus niet op waar je nu bent. Je bent er behoorlijk wat tijd mee kwijt op een dag. Ik heb dan een oordeel over het punt waar ik (nog maar) ben en ik vind dat ik (of het proces) verder zou moeten zijn. En ondertussen loop ik mijn kans mis om iets wezenlijks te doen of te voelen in het moment. Zo’n tracktor is dus eigenlijk mijn goeroe! Hij biedt mij (eventjes)
Tijd van leven.

Alles is proces
Doelen stellen is goed om contact te maken met waar je naar toe wilt. Vooral als je kunt voelen wat het je doet wanneer je je doel-plaatje maakt en ziet. Dan is je doel ook bezield en kan alles in je leven die kant op gaan bewegen. Meteen na het voelen van je doel en je intentie begint er een reis. Het proces. Het groeien nadat je iets gezaaid hebt. En tegelijk is dat proces dan weer je doel. Dat wil zeggen: iedere stap is op dat moment je doel. Net als in het proces in mijn tuin: na het zaaien is mijn enige mogelijkheid het zorgen voor optimale omstandigheden voor de groei. Het proces heeft een bestaansrecht van zichzelf. Het heeft, naast optimale omstandigheden en ruimte, zijn eigen tijd nodig. Je kunt de vlinder niet uit de pop knippen of zelfs ook maar kijken. Bovendien zou je je eigen tijd daarmee behoorlijk verdoen. Je kunt het gras niet laten groeien door er aan te trekken. Pas als je zelf (ondertussen) iets waardevols met je tijd gaat doen merk je hoe snel je al weer met de grasmaaier in de weer kunt! Juist als je niet forceert komt er tijd van leven.

Tegenslag als dankbaarheids-oefening
Met al dat streven naar verbetering, iets klaar hebben, geslaagd zijn of zelfs naar rust, ben je geneigd om veeleisend in het leven te staan. De valkuil van ‘vanzelfsprekend’ en ‘voor lief nemen’ ligt op de loer. Je neemt zomaar voor lief dat je iets voor elkaar krijgt, dat je beter wordt van een griep of dat iets vlot verloopt (soms denk je zelfs dat het door JOU komt dat het zo vlot gaat!!) Wat zo ontzettend jammer is, is dat op die manier juist je aandacht bij de onvrede blijft. Want zeg nou zelf: als je iets ‘bereikt’ hebt geeft dat nog niet zomaar het ultieme gevoel van ‘de eindstreep gehaald’! Je weet meteen al wat het volgende taakje wordt, toch?
Mensen die ernstig ziek zijn geweest en weer genezen zijn hebben dit ervaren: het gaat om het plukken van het geluk in ieder afzonderlijk moment dat je voor de voeten komt. Een roodborstje dat voor je zingt, een Magnoliastruik in volle bloemenpracht of een blij gezicht in het publiek als ik een liedje zing. En gelukkig hoef ik zelf niet ook een levensbedreigende situatie mee te maken om dit te kunnen leren. Ik weet dat ook míjn leven waardevol genoeg is zoals het loopt. Het is al genoeg om onderweg te zijn en vanuit je impuls te doen wat je kunt.

Het is mijn intentie om aan te scherpen wat ik nu zelf in dit blog beschrijf: ik wil me richten op wat er is, accepteren dat ik ver genoeg ben en stilstaan bij iets waar ik me dankbaar om voel. Zo gaat dat. Tijd van leven heb je niet, Tijd van leven neem je!

Inspiratie-links naar twee liedjes:
‘Tired’ (Torun Eriksen)                        https://youtu.be/RYpAeRn-hXo

‘Enough
to be on your way’ (James Taylor)
         https://youtu.be/I_YFZuxBHHk

Tags: grenzen mindfulness tijd boundaries verleden heden toekomst dankbaarheid het nu

Reacties

blog comments powered by Disqus

Odessóe, praktijk voor Zelfinzicht en Bezieling
Hollandhof 116  -  Helmond  -  06 44 20 20 44

© Dit is een website van Fly Webservices
Beheerder
.