Wat een fantastische zondagmiddag in november al niet te bieden heeft zonder dat je ergens op uit bent. Ik besloot, zoals ik bijna dagelijks doe, om mijn wandelschoenen aan te trekken en daarmee een klein stukje te gaan lopen. Mijmeren over een thema wat zich gisteren aandiende; authenticiteit. Deze zondag was zonnig met een krispie-frisse temperatuur en ik had net besloten om dus niet de schaduw van het bos te kiezen maar tja, een route met alsmaar zon kende ik niet. Nu wel!
Net toen ik mijn achterpoort uit was liep ik de buurvrouw tegemoet die mij, ‘toevallig’, vertelde van een wandelroute die ik helemaal niet ken. Na tien jaar in dit huis waarvan de eerste 8 jaar met hond, heb ik geen weet van dit pad! Ik voel mezelf enthousiast worden bij de beschrijving van mijn buuf en ik ga direct op onderzoek natuurlijk. Al gauw merk ik dat ik niet gekleed ben op een uur lopen bij een snijdend windje en ik zit mezelf in de weg door gedachten over omkeren, omkleden en doorzetten, impuls volgen. Gelukkig heb ik mezelf in de gaten en knoop mijn das om mijn oren. Niet flatteus maar wel wat ik voor mezelf kan oplossen! Ik zit er niemand mee in de weg. . .
Die wandelroute blijkt te beginnen op een punt dat ik heel goed ken. Natuurlijk had ik daar eerder heus wel een pad zien lopen, maar ik had ook het hek gezien dat er zo’n veertig meter verderop staat. Een hek is een hek en niet voor niets. Dat is een fenomeen dat ik altijd zonder meer respecteer. Het betekent voor mij dat zich daar iemands ruimte bevindt en daar blijf ik dus buiten. Jammer dat ik eerder te ver weg bleef van dat hek. Anders had ik het bordje van Gemeente Helmond kunnen lezen.
Nu ik door de tip van mijn buuf wél dicht bij dit hek stond, opende zich opeens een heel toegankelijk gebied wat er precies zo uit zag als ik gehoopt had toen ik mijn impuls volgde zo’n tien minuten eerder. En in de volle zon! Wat een kadootje om hier nu te kunnen lopen. En wat is het leuk om een nieuwe route te ervaren. Vooral als je, zoals ik, al jaren door het nabijgelegen bos struint en alle stammen, kuilen en bochtjes kent. Ook fijn, maar toch ook wel de sleur van ‘gebaande paden’.
Terwijl ik liep te genieten, kijkend naar de slingerende stroom van de Aa door het groen van het grasland merkte ik dat ik als vanzelf van het pad af ging en naar de oever liep. Die lag in de zon en het pad lag in de schaduw. Over de hobbels van de graspollen lopend was ik me bewust van wat ik deed: ik volgde niet het gebaande pad nu. Tof! Dit is precies wat ik me zo graag wil gaan eigen maken. Authenticiteit in de praktijk!
Ik had het naar mijn zin zo. Ik stond stil in de zon aan de waterkant, hoorde kabbelende geluid van water dat een trapje af valt in het riviertje, voelde de zon op mijn achterbenen en ik voelde me dankbaar voor dit ‘toeval’. Terwijl ik zo stond zag ik twee mensen, die wel op het pad waren, richting het uit-hek lopen en ik besloot te wachten en ze voor te laten gaan. Ik stond hier tenslotte goed. Heel goed.
Dat stuk na het uitgangs-hek was een stuk van de route waar ik gauw genoeg spijt kreeg van die actie. Die twee mensen liepen veel langzamer dan ik. Wat ik lastig vind want dan moet ik ze voorbij en dat is in een auto niet raar, maar lopend wel. (Jazeker, dit is al een voorproefje van mijn aloude thema van ‘in de weg zitten’ in de praktijk) Bovendien liepen ze samen lekker breed op het smalle asfaltpad. Zo breed dat voorbijlopen ook nog eens erg ‘close’ zou worden. Als jij dit als lezer niet meer volgt zul jij niet dit thema hebben. Als je dat wel herkent weet je dat je dus makkelijk jouw ruimte inlevert en je conformeert aan de aanwezigheid van anderen. Nou, mij gebeurt het vaak zo.
Maar net toen ik me dit van mezelf bewust werd, en bereid was tot de inhaalmanoevre, stonden ze stil op een splitsing en ging het vanzelf. En op dat hetzelfde moment dat ik hiervan geniet, hoor ik dat ze achter me aan komen. Vooral hoorbaar omdat er uit een van de jaszakken (?) luid een hiphopachtig muziekje tettert wat ze… (“dit kan niet waar zijn, menen ze dat serieus?, terwijl hier mensen lekker voor hun RUST komen! is het geen ringtone misschien?”)… afspelen als plezierverhogende factor bij hun zondagmiddagwandeling. Waar ik dan vooral verontwaardigd over kan zijn is hoe iemand toch zoveel ruimte kan innemen met zijn eigen keuze of behoefte. Ofwel; zó in de weg durft te zitten voor anderen. Gelukkig heb ik mezelf ook hier weer gauw genoeg in de gaten, en in mij op komt de spreuk: ‘leven en láten leven’. En opeens zie ik dat die tweede frase (láten leven) niet de aandacht behoeft maar vooral de eerste is de uitdaging! Leven, dat doe je zelf.
Die twee muziekluisterende wandelaars zijn bezig met leven. En ze laten mij gewoon ook mijn leven. Ikzelf kan hen ook wel láten (leven) als het moet, maar dat kan niet het grote doel zijn. Het grote doel zou toch vooral het leven voor en van mijzelf moeten zijn!
Dan reist meteen de vraag: maak ik voor mezelf het leven wel belangrijk genoeg? Of verwacht ik dat mijn leven kwaliteit krijgt door wat anderen doen of (toe)laten? Wat zou er gebeuren als ik voortaan eens voorop zou stellen wat ikzelf voel en verlang en me daarmee zou bezig houden? Als mijn intentie klopt zal ik daar nooit een ander mee duperen. Of zelf beschadiging door oplopen.
Als ik deze twee wandelaars als storend bestempel betekent dat dat ik te veel hun pad volg. Maar dan met mijn eigen waarden en verwachtingen in het gedrang kom! Logisch, want er ligt alleen voldoening voor mij op mijn eigen pad. Daar loopt overigens ook niemand anders dan ikzelf. Goh, daar zit ik dus ook nooit een ander in de weg! Zolang ik mijn intentie ken op momenten van interactie, loop ik MIJN pad. Ook al passeer ik een hek: met de juiste intentie loopt daar ook mijn pad. Mijn thema van ‘in DE weg lopen’ transformeert naar ‘mijn EIGEN weg lopen’. En niet meer geloven dat ik iemand zal hinderen daar.
Toen ik bijna terug was bij mijn eigen achterpoort kwam een nieuwe spreuk in mij op:
‘Wie zijn eigen pad loopt, loopt nooit in de weg’.
Tags: grenzen authenticiteit eigen weg