Precies een jaar geleden schreef ik de laatste van de Kindreeks. Nu, 12 blogs verder, komt er toch nog eentje bij. Het zal geen toeval zijn dat ik haar vergeten was.
Ze is anderhalf. Maar soms is ze drie. En af en toe is ze wel eens zes jaar. Dat weet ik omdat ik haar af en toe al eens tegen kwam. Meestal op momenten dat het helemaal niet uit kwam. Wanneer het allemaal al erg ingewikkeld of moeilijk of zelfs paniekerig was. Ik leerde dat dit kind zich dan juist aandiende. Ik leerde dat voor het eerst uit een boek dat vertelde over het kind in jezelf. De strekking was dat je contact kunt maken met het kind in jezelf. En dat dat contact maken helend is. Dat contact met dat innerlijke kind zorgt voor een soort herkansing van wat er eerder niet is gelukt. Zo kwam het dat ik een besef kreeg dat veel van wat ik voelde en geloofde eigenlijk de emoties en overtuigingen waren van een heel jong deel van mezelf. Zo jong dat het geen antwoord had op de situatie die haar overkwam. Ze had nog niet het vermogen om de zaak te relativeren of beschouwen. Het enige wat bestond was de paniek, de onzekerheid, de eenzaamheid, boosheid en ga zo maar door. Wat een kind van anderhalf, drie of zes zo allemaal kan tegenkomen. Dat was in 2002.
Het kind ophalen
Je zou dus verwachten dat na veertien jaar dit kind wel heeft kunnen opgroeien! En als ik destijds ook iets had kunnen voelen voor dat kind, dan zou het zich misschien al wel zelfverzekerder en waardevoller voelen op dit moment. En daar zit ‘m nou net de ontdekking die ik deed. Ik heb het kind wel gevonden maar ik heb het met rust gelaten. Aangekeken maar niet aangepakt. Ik ben vergeten om haar op te halen!
Je zou kunnen zeggen: ik ben met haar omgegaan zoals ze dat al gewend was. Ik bleef doen wat er altijd gedaan is. En mijn gevoel van onzekerheid, onhandigheid en soms zelfs paniek bleef dus steeds terugkomen van tijd tot tijd.
Het kind dat je innerlijk meedraagt zit in een soort bewegingsloosheid vast. Daarbij kan het allerlei gevoel hebben. Vaak is er één overweldigend gevoel van toepassing. Verlatenheid, angst, nietigheid, schaamte etc. Zo’n gevoel legt een soort van basis voor je verdere ontwikkeling naar volwassenheid. Of eigenlijk groei je op dat punt niet door naar volwassenheid: dat kind in jezelf zit vast in haar/zijn beperkende waarheid. De waarheid van anderhalf, drie of zes jaar of wat dan ook. Dit stukje van je bewustzijn is wat Ingeborg Bosch in haar boek ‘Illusies’ het kindbewustzijn noemt. Achter een muurtje weggestopt en in geval van ‘nu-lijkt-op-toen’ kom je daar direct achter terecht. En je herhaalt alsmaar je gedrag wat je dacht dat helpend was. Waarvan je misschien niet eens beseft dat het niet echt jouw gedrag is waarvoor je zou willen kiezen! Tot je wordt opgehaald misschien….
Het innerlijke kind en de innerlijke ouder
Sinds 2002 heb ik gelukkig veel meer geleerd en ervaren in het domein van de innerlijke mens, mijn eigen persoonlijke ontwikkeling en wat er nodig is om te kunnen groeien. Mijn professionele groei loopt mee met die van mij persoonlijk. En toch kom ik de laatste tijd af en toe vast te zitten in iets dat aanvoelt als ‘weerstand en knorrigheid’ als ik bezig ben met mijn eigen persoonlijke situaties. En die gaan dan altijd weer over ‘ja of nee’. Ofwel in mijn geval: komt de motivatie van binnenuit of van buiten? En tot mijn verbazing heb ik vastgesteld dat ik eigenlijk nooit zo stilsta bij wat ik van binnen ervaar aan wensen, behoeften of verlangens. Gelukkig heb ik daarin wel wat in bijgeleerd de laatste jaren, maar wanneer ik ook maar eventjes onbewust ben volg ik onmiddellijk de neiging die ik altijd heb: doen wat er moet of van me verwacht wordt. En dat laatste lijkt altijd overduidelijk of anders vul ik het zelf wel in! Het is alsof ik helemaal geen opties of nuances zie. Nu weet ik wat ik steeds vergeet! Ik vergeet mijn eigen gevoel te raadplegen. Ik vergeet na te gaan wat die weerstand mij wil zeggen. Ik vergeet wie er zo knorrig doet en zich zo onvermogend voelt! Het is het kleine meisje dat ik ben vergeten op te halen! Laat staan dat ik rekening hou met haar beleving of waarheid! Die ziet geen opties of nuances. Ik bepaal voor haar wat goed is, wanneer het goed is en hoe ze zich moet gedragen. Ik heb dus ook een innerlijke ouder! Die bepaalt kennelijk veel van hoe mijn keuzes uitpakken en hoeveel aanpassing ik zal doen.
Die innerlijke ouder vormt dus de mal van de manier waarop we met onszelf omgaan als het lastig wordt. Wat de bedoeling is wanneer het gevoel van onvermogen in ons opkomt. Het is ook die innerlijke ouder die het kind niet ophaalt. Dat is niet mogelijk. Gewoonweg omdat het zo niet is gegaan, niet is ingesleten. Het gaat zoals het altijd al gaat. Totdat we iets anders doen! En degene die dat gaat doen is degene die we zien als ons ‘zelf’. Dat deel van ons dat op allerlei andere domeinen zeker wel volwassenheid heeft bereikt. Je beslist dus ‘zelf’ over het ophalen van je innerlijke kind en het koesteren van diens behoeften, beleving en waarheid. Hierbij is het wel heel belangrijk dat je dit doet met erkenning voor het feit dat hoe het altijd ging de beste keuze was van het moment. En nu is er een andere aanpak mogelijk. Een aanpak die mild aanvoelt en past bij je groeitempo.
Een manier van aanpak
De eerste stap is het opmerken van je terugkerende gevoel van onvermogen (of anderszins) in bepaalde situaties. Het gebeurt me steeds als ik……
Met dat gevonden gevoel kun je eens rustig gaan zitten en je afvragen: welke leeftijd heb ik dan voor mijn gevoel? Hou een open mind en laat je onderbewuste brein vanzelf komen met een periode/leeftijd in je leven. Misschien krijg je nog wel meer details van de omstandigheden. Die kunnen je helpen om helder te krijgen wat jouw innerlijk kind gelooft en voelt daar in haar/zijn plek achter de muur. Neem het serieus, besteed er aandacht aan zonder oordeel of oplossingen. Vooral erkenning is helpend.
Om je ontdekte innerlijke kind te laten duidelijk maken wat het nodig heeft kun je een eenvoudige schrijftechniek toepassen. Vanuit een moment rustig zitten en contact maken, ga je schrijven met je andere schrijfhand. (de andere hand dan je voorkeurshand!) Erboven zet je: ‘lieve JE NAAM’ Je schrijft een paar zinnen die bijvoorbeeld kunnen beginnen met ‘ik… of wil jij….’ Je ondertekent met ‘kleine JE NAAM’.
Ga eens na wat je kunt voelen als je dit (hardop) leest. Dit gevoel zegt je iets over je eigen innerlijke ouder misschien. Herken je je innerlijke afwijzing of kilheid? Of komt je gevoel vanuit je wetende zelf? Het mededogen en de liefde voor het kind gaat daar vandaan komen. Het is een nieuwe levenswijze en het is de sleutel naar doorgroeien tot wie je werkelijk bent. En dus niet de aangepaste en ongelukkige versie van jezelf. Zo’n proces gaat zijn tijd vragen en bovendien doe je dit niet alleen. Het delen en feedback krijgen helpt je om bewuster en bewuster en bewuster te worden.
Een belofte
De belofte die ik aan kleine Helwig gedaan heb is dat ik haar steeds zélf ophaal wanneer er iets spannends gaat gebeuren. Dat ik haar zal ondersteunen bij wat ze graag zelf wil doen.
Gauw genoeg daarna trof mij een liedje van Kate Bush [The Fog] dat ik in de auto afspeelde, toevallig…
Zo had ze ook graag willen leren zwemmen. Met zachte aanmoediging en vertrouwen.
Genoemde boeken:
Wanneer koesteren hoop betekent (de helende kracht van het kind in jezelf) [John Bradshaw]
Illusies (Over bevrijding uit de doolhof van destructieve emoties) [Ingeborg Bosch]
Tags: